This time for Africa

Hier zitten we dan, drie meisje, onder het muskietennet. In het huisje van een familie, op het domein van een school, in Kumasi, de grootste stad van Ghana.

We hebben hier al alle emoties ondergaan de voorbije dagen. Van extreme hoogtes tot extreme dieptes.
Zo voelden we ons al:
- Verbaasd: de verschillende omgangsvormen, speciaal eten, taal, preken op een trouw, stemvolumes, de gekleurde leguanen die je elk moment kan tegenkomen, de smaak van ‘aardbei-ijs’, de kleurrijke kleren, de geaccentueerde konten, dansende mannen op de trouw …
- Verdrietig: sommigen hadden een beetje heimwee naar bepaalde personen ;) , gevangen gevoel door ‘overbescherming’, omdat iets verkeerd over kan komen ook al bedoelen we het anders, nog niet zelf op ontdekking te mogen gaan…
- Ongemakkelijk: een speech geven als oudste van de drie, voor een volledige kerk, officiële verwelkoming door alle mannelijke kerkoudsten, als je Afrikaanse ouders vragen waarom je zo triestig kijkt (begin dat maar uit te leggen…), als je grote boodschap niet doorspoelt wegens geen water, als je Afrikaanse mama 38 bananen heeft gekocht omdat ze vermoedt dat je het graag eet, dat ze je schoenmaat vraagt, omdat ze jou op blote voeten betrapt,…
- Intens gelukkig: omdat de familie ons zo goed wil ontvangen, dat we zojuist als verrassing bananenmilkshake gemaakt hebben, gewekt worden door trommels en Afrikaans gezang (om 6 uur ’s ochtends), een frisse douche die het zweet afspoelt, de voedselnamen (Fufu [foefoe], powpow, …) maar ook de trotro (busje), didi (iets met eten)… , dat we een grootse trouw hebben mee mogen maken, dat een armband hebben gekregen van onze Afrikaanse mama, dat we gisterenavond even onze vleugels even mochten uitslaan (onder de vleugels van ons zusje Rose), dat we Ghanese namen hebben gekregen: Abena (Louise, omdat ze geboren is op een dinsdag), Yaa (Jozefien, op een donderdag) en Efya (Charlotte, op een vrijdag), het enthousiasme van de mensen die een dochter, vrouw, zoon… hebben met die naam.

Personages in ons verhaal:
- Mama Messi: Een echte moederkloek die het beste wil voor ons. Ze is heel enthousiast en staat graag met ons op de foto (zie fotoalbum). Begrijpt niet waarom wij geen melk in onze thee doen en vindt dat we veeeeeeeeeel meer moeten eten. Ze wil heel graag ‘Westers’ voor ons koken, terwijl wij graag de Afrikaanse cultuur willen proeven. Mama knuffelt graag en wil alles doen voor ons. Ze kijkt boos als we willen afwassen, afruimen, … gewoon willen helpen. (Ja, mama’s in België, wij zijn vlijtige meisjes! :D )
- Papa(pastoor): De vader het huis is de dominee van de Presbyteriaanse Kerk (een stroming binnen het Protestantisme) en hoofd van de school. Hij is heel vriendelijk en open. Hij lacht graag en is nieuwsgierig naar onze cultuur. Papa is niet zo veel thuis maar we wachten op hem voordat we de milkshake inschenken.
- Rose (Ook wel Efya-Rose): Een grote, knappe madam van onze leeftijd. Ze is de oudste dochter van ‘mama’ en ‘papa’. Een beetje onze steun en toeverlaat. Ze maakt ons wat lichter en we hopen nog meer het haar te kunnen optrekken. Ze studeert aan de universiteit en zit daar op kot. We voelen ons goed in haar gezelschap. In de weekends komt ze naar huis en we kijken er al naar uit! Volgend weekend neemt ze ons mee naar het zwembad van de universiteit van Kumasi.
- Junior: De jongste van het gezin. Hij is heel verlegen en durft ons amper aan te kijken. Hij is dertien en heeft heel veel vrienden. En, bovenop dit alles: hij draagt een trui bij temperaturen van 35°C! (Dikke truiendag was toch afgelopen donderdag?)
- Alex: een heel kleine man, met een groot hart. Hij gedraagt zich enorm ‘overbeschermend’, maar we beseffen ook dit met alle goede bedoelingen is. Hij zou ons bijvoorbeeld liever met de auto van de ene kant van het domein naar de andere kant voeren, terwijl je er te voet veel sneller staat. Toen wij de stad wilden zien, nam hij ons mee naar een toeristisch parkje, wat wij eigenlijk stiekem wat jammer vonden. Nu zeggen wij daarop, ook met alle goede bedoelingen: hopelijk loopt dit nog los.

Morgen zal het onze eerste schooldag zijn. Louise bereidt alvast haar speech voor. Vandaag hebben we al wat kinderen gezien in de kerk en op het schooltje.

Leuke weetjes:
- Jozefien kwam Ghana toe, met haar onderbroek binnenstebuiten aan.
- We hebben alle drie een werkpunt. Die van Jozefien geven we alvast vrij: het begint met een O en het eindigt op pruimen.
- Charlotte stuurde in alle euforie: “Opgelucht! x” naar Louise terwijl ze in een heel donker kotje zat. Hmm, wat is er daar gaande?
- Charlotte redt onze sociale eer: op de bus lagen Louise en Jozefien gezellig te tukken, terwijl zij de hele rit wakker was en meekleste en luisterde met de Afrikaanse babbels!
- Louise roept heel subtiel (hum hum) ‘Jens’ in haar slaap.
- Louise stond heel vurig te dansen, toen mama lachend kwam kijken en spontaan meedanste.
- We kregen een boekje met de basis van het Twi (/chi/), jammer genoeg is de taal niet zo fonetisch en verstaan ze onze ‘Twi’ niet.
- We slapen alle drie met tsjoepen in onze oren: het is hier nooit stil.
- Louise doodde per ongeluk een hagedis in de douche, toen ze de modder uit Jozefien haar haar wilde wassen. Waar die modder vandaan kwam, blijft voor ons een weet, voor jullie een raad.
- Wij zijn op één voormiddag (van 7.30 uur tot 14.30 uur) twee keer naar de mis geweest. Zo’n Christelijke zieltjes heb je nog nooit gezien!
- Als je hier het ziekenhuis verlaat, staat er: “Goodbye, Stay Healthy” wat heel mooi en toepasselijk is.
De eerste schooldag was een hele ervaring! De leerlingen marcheren in hun rijen en gaan marcherend, op drumtonen naar hun klas. De klasgroepen zijn heel groot: met gemak zestig leerlingen in één klasgroep. De kleuters zijn zo schattig: ze gaan al vanaf vier jaar naar school. In de namiddag doen ze een dutje op hun bank.
Wij kregen een heel vriendelijke ontvangst en voelen ons ook heel welkom in de school. We kregen een eigen bureautje en zijn vrij in de indeling van onze lesweek. Wij kozen om elke week een weekthema uit te werken bij een bepaalde groep (volgende week werken we rond dieren in het tweede leerjaar). In de namiddagen zouden we graag een beetje een zorgcoördinator zijn om leerlingen bij te werken als ze problemen hebben. Dit idee werd heel goed onthaald. Deze week is onze observatieweek en ook nu mogen we vrij elke klas in en uit lopen.
Het ritme is hier echt ‘op ’t gemak’. De middagpauze is wanneer je honger hebt (ergens tussen twaalf en één). De leerlingen zijn wel gedisciplineerd: “Yes madam, No madam.” Best grappig om zo te worden aangesproken.
Toen we de eerste dag uit school kwamen, werden we overspoeld door kinderen in een blauw uniform. Je kan niet anders dan smelten voor deze schatjes!
Gisterenavond hebben we met Junior (= ons broer) en zijn vrienden gedanst: zij leerden ons een Ghanese dans waarvan we de naam niet kunnen onthouden en wij zetten ons beste beentje voor. Hilarische taferelen verzekerd!
Ook het Twi (/Chi/) is echt moeilijk! Meestal lachen ze als we het proberen. Wacht maar af: over drie maanden spreken we vloeiend Twi!
Vandaag vieren we Jozefien haar verjaardag. We werden gewekt door ons Mama die cadeautjes bijhad en liedjes zong. Nu zijn we op de school. Deze namiddag krijgen we vrij om met ons Mama en Papa een stapje te zetten. Benieuwd wat deze verrassing zal zijn!