Hoe mensen jou mens maken... - op reis

Ontmoeting maakt je groot. De pracht van de natuur maakt je nietig. De balans tussen beiden maakt je mens.


Woensdag 18 april 2012
Na twee volledige dagen zonder elektriciteit vertrokken we naar andere oorden om onze fysieke, mentale en echte batterijen op te laden. Bestemming: Volta!
Tegen half drie in de namiddag kwamen we aan in Atimpoku, waar er een heel grote brug over het Voltameer is: adembenemend! We moesten ons dan ook inhouden om niet van de brug in het water te springen en vonden een gezellig plaatsje waar je kon zwemmen én ongelofelijk lekker kon eten – lees: eens iets anders dan rijst met vis en vis met vis en rijst met kip en rijst. We legden ook vlot contact met de andere ‘obruni’s’ die daar waren: een Frans koppel met hun drie kinderen die in Togo wonen. Het is fijn om verhalen van mensen die al op zoveel plaatsen hebben geleefd, te horen!
Een beetje later kwam de Duitse Helga uit het water gestapt en onmiddellijk voelden we dat dit contact goed zat: diepzinnige gesprekken, veelzijdige onderwerpen en openheid. Zulke gesprekken zal je in geen honderd jaar met Ghanezen kunnen voeren, een half uur nadat je elkaar ontmoet. Helga stelde voor om ’s anderendaags met haar en haar vriend Massaoud mee te reizen richting Wli-falls, in de pick-up! Dat is wat we ook deden: door vlakke zon, regen, wind en onbeschrijfelijke landschappen reden we mee achteraan de pick-up. We blaakten alle drie van geluk! Het leven zit vol verrassingen en deze die onverwachts komen, hebben soms de grootste impact.
Donderdag 19 april kwamen we tegen half vier in de namiddag aan bij de dorpje aan de Wli-falls. Helga koos een hotel dat door Duitse mensen wordt gerund, wij kozen voor een budgettair guesthouseje dat door een lieve Ghanese vrouw wordt uitgebaat. Louise en Charlotte verkenden samen de omgeving en wat bleek: ze waren per ongeluk op het pad naar de watervallen geraakt – zonder te betalen. Vol moed tjokten ze naar de watervallen, maar ze zijn er niet geraakt: de wind stak op en het begon te stormen. Zo moedig als ze waren, liepen Louise en Charlotte in volle vaart naar de uitgang van het nationaal park. Als er een storm losbreekt, wil je immers niet in het midden van het regenwoud staan. Jozefien had ondertussen de juweelkraampjes al van dichtbij bekeken en raad gegeven aan andere toeristen.
En raad eens… We ontvluchtten Kumasi met zijn langdurige stroompanne en… jup, die kwamen we opnieuw tegen op de tweede dag van ons reisje.
Tijdens een donker avondmaal, dat bestond uit… kip en rijst, ontmoetten we Suzan en Alec, een Amerikaans koppel dat elkaar hier in Ghana heeft leren kennen. Bij kaarslicht speelden we kaartspelletjes, dansten we, spraken we over koetjes, kalfjes en grote groene weides en nadien zijn we in de regen gaan zitten om deze atypische maar ongelofelijk gezellige avond af te sluiten. Ligt het aan ons of ontmoetten we altijd interessante mensen?

Vrijdag 19 april, nog steeds ‘lights off’. Dé grote dag: een bezoek aan de Wli-falls, samen met Helga en Massaoud. Na een wandeling langs bospaden, schrikwekkend hoge bomen, romantische bruggetjes en groene bergtoppen, werden we gestopt door een Canadees-Amerikaanse filmploeg, of ze ons mochten interviewen voor een reportage over Ghana: drie jonge meiden met een trekzak, alleen op stap, dat is het beeld dat Ghana veilig is. Ja mensen, tegen november zijn we wereldberoemd!
En dan… dé kers op de taart: de adembenemende hoge watervallen, de hoogste van West-Afrika, verborgen in een groen woud. Je wordt er rustig, sereen, onmachtig van – ja zelfs wij drie werden er stil van!
Het is moeilijk om te vertellen over de indrukken die je daar hebt – wie er niet is, begrijpt het niet echt.

Lights on.

’s Avonds ontmoeten we Jan en Mariska, twee Nederlanders die door Afrika trekken met een camper. Ze zijn ondertussen meer dan een jaar weg en plannen zeker nog vijf tot tien jaar bezig te zijn met hun reis. Ook van hun verhalen wordt je omver geblazen. Alweer zulke interessante mensen ontmoet – dit kan toch geen toeval meer zijn? Of toch?
De zaterdag besluiten we richting Hohoe te gaan, zowat het kruispunt voor uitstapjes te doen in de Volta-regio. In ons hotel ontmoeten we Mark, een Brit die ook al een jaar door Afrika trekt, zonder camper weliswaar.
In de namiddag bezoeken we de Tsatsadu-falls: vijf kleine watervallen boven elkaar. Heel speciaal en mooi, maar eerdat we daar waren moesten we door een dorpje en de sfeer daar was nogal luguber en bijna doods, mensen met niets, die smeken om iets, maar eigenlijk liever niet geconfronteerd worden met het zien van ‘iets’. We zijn letterlijk weggelopen en zo snel mogelijk op een trotro gestapt richting Hohoe. ’s Avonds dronken we iets met Mark, en later kwam ook Ryan, een Amerikaan die we aan de Wli-falls hebben leren kennen. En raad eens: lights-off! Maar zelfs in het donker slaagden we er opnieuw in een ‘bere-gezellige’ avond te hebben. Samen met Ryan en z’n bodyguard Joel zijn Jozefien en Charlotte eens het nachtleven van Hohoe gaan opsnuiven. En eerlijkgezegd, dat is echt veilig hoor!

Zondag 21 april ‘pikken’ we Mark zijn reisplannen en volgen hem richting Mountain Paradise Lodge, een hotel in de bergen, met uitzicht op Mount Gemi, de tweede hoogste berg van Ghana. Hoe we daar geraakten? Een heel verhaal, maar het belangrijkste deel van het verhaal is dat de trotro die ons richting Mountain Paradise bracht, een beetje heel erg veel rookte en dat we heel blij waren toen we opnieuw konden ademen bij Mountain Paradise. En van een paradijs gesproken. In de hangmatten lazen we boeken, we maakten wandelingen in de overweldigende natuur, hadden gezellige babbels in de bar en maakten opnieuw een lights-off mee. Die stroompanne blijft ons achtervolgen…
De eerste avond in het paradijs maken we kennis met drie Duitse ‘net-afgestudeerde’ leerkrachten: Zacha, Jens en Ales. Ze zijn zo vriendelijk om hun kaartje van de bergwandeling naar de watervallen aan ons te geven. En daar maken we de maandag graag gebruik van: drie jonge meiden door een halve jungle, we hebben onze sport wel gehad. Maar de beloning was er wel: een waterval (eigenlijk eerder een watervalletje) met een poel waarin je zalig kon zwemmen, naast een slang!! Ja, dames en heren, wij zijn echte avonturiers!
’s Avonds speelden we kaartspelletjes met Mark totdat er plots drie Zuid-Afrikanen (Dave, Scott en Claire) komen binnenvallen. Het gesprek gaat al gauw over Sinterklaas en Zwarte Piet – iets wat één van hen kende en de anderen moeten proesten van lachen als Mark een foto van Zwarte Piet toont op zijn gsm. Rare kerels, die Belgen!
Dinsdag nemen we Mark en de drie Zuid-Afrikanen mee naar de watervallen en de zwempoel. Puur zen, puur genieten, puur natuur!
Zelfs Gilbert de slang zat er nog, totally relaxed.
’s Avonds komt Mark met het weetje dat de mensen uit het dorpje zeggen dat het maar een halfuurtje klimmen is om de top van Mount Gemi te bereiken. Dat moet getest worden!
Om de hitte van de dag een beetje te vermijden, staan we allen heel vroeg op zodat we de berg kunnen beklimmen. Helaas voelen Louise en Jozefien zich niet al te goed en mag Charlotte samen met Mark, Dave, Scott en Claire de berg beklimmen. Maar het vroeg opstaan om de hitte te vermijden, was niet nodig: het begon te regenen, te waaien, te donderen en na anderhalf boven op de berg te wachten en te vervriezen, besluiten de klimmers heel sportief de taxi naar beneden te nemen. Noot: Charlotte was echt aan het vervriezen en het was zeker nog boven de twintig graden. Ondertussen lagen Jozefien en Louise lekker te soezen in een warm bedje. Louise heeft genoten van het schoonheidsslaapje, Jozefien bleef mottig en wat ziekjes.
In de late namiddag kunnen we met Mark en zijn vrienden mee naar Roots Yard, een veganistisch Guest House met maaltijden uit de hemel!! Daar aangekomen ontmoeten we de eerste Belgen die we alle drie samen tegenkomen: Elke en David runnen een gigantisch groot landbouwbedrijf met bananen- en ananasplantages. Ze vertellen ons over hun leven hier en geven ons enkele leuke tips, waarna we afscheid moeten nemen, want ze vertrekken voor een weekje naar… België!
Later op de avond komen er drie Duitse jongeren van onze leeftijd toe: Johanna, Karla en Fabian. Ze wonen iets buiten Kumasi en het klikt gauw.
Ook hier in Roots Yard relaxen we: lang slapen, heerlijk eten, spelen met de kinderen, boeken lezen in de hangmat, genieten van het mooie weer, lekker fruitsapjes drinken… Hmm… Al jaloers?
’s Avonds vierden we Mark zijn laatste avondmaal op Afrikaanse bodem en leerden we hem Weervolven. Een geslaagde laatste avond voor Mark, én voor ons: vrijdag 27 april sloten we onze reis af met een hééééééle lange trotrorit tot Kumasi.
Moe, maar oh zo voldaan kropen we in ons vertrouwde bedje.

Geluk komt uit een kleine hoek en geeft je een groot en warm gevoel. Bedankt, iedereen die we tegenkwamen, iedereen die hun mooie momenten deelden met ons. Bedankt om onze medemens te zijn. Want dat alleen al, is zo speciaal.

Weetjes:
- De stroompanne in Kumasi heeft vijf dagen geduurd.
- Veel foto’s van ons reisje én deze leuke mensen hebben we niet: Jozefien haar camera kreeg z’n kuren, Louise haar batterijen waren plat en Charlotte was te lui om haar camera mee te nemen. Ons hoofd is ons eigen fotoalbum.
- Toen Dave binnenkwam, betrapte Mark Charlotte en Jozefien plots op wisselende goedkeurende blikken. Toen Dave zei dat hij een dokter was én daarbovenop heel sympathiek bleek te zijn, kreeg Jozefien plots ‘kwaaltjes’.
- Na alle, jammer genoeg geslaagde, ‘vetmestpogingen’ van ons moedertje,kregen we het ‘verwijt’ vermagerd te zijn op ons reisje.
- Raad eens wat we de komende week eten: rijst met vis en vis met vis en rijst met kip en rijst met rijst en kip met vis.
- Raad eens wat we over drie weken eten: frietjes van de frituur, lasagne, uitgebakken brood, aardappelen…
- We hebben gezonde ijscrème leren maken in Roots Yard. Dit is ons overheerlijk recept: al het fruit dat je hebt of in de kraampjes op straat vindt, samen in de blender steken, goed laten blenden, de brij in de diepvriezer, af en toe eens roeren en… Smakelijk!
- Na alle ergernissen rond Twi-brabbeltaaltje, moeten we toegeven dat we die vertrouwde klanken misten: in Volta spreekt men immers Ewe.
- Maandagavond kwam Kofi en we hadden een gezellige picknick op het dak van de kerk.
- Volgende week zouden we graag voor onze laatste volledige lesweek een muzisch project uitwerken.
- We hopen dat de stroompanne ons niet volgt tot in België… En moest het toch zo zijn: dan weet je een keer hoe het voelt!


Vanaf vandaag is het opnieuw school: we beginnen met onze zorgkindjes: na de gemiste lesweken zouden we hun geheugen graag opnieuw wat opfrissen.

Tot de volgende!